Na przykład Lippmann napisał w 1920 r.: Nie może być wolności społeczności, która nie ma środków do wykrywania kłamstw.
(Lippmann, for example, wrote in 1920: There can be no liberty for a community which lacks the means by which to detect lies.)
W „Zabawie na śmierć” Neila Postman bada istotną rolę mediów w kształtowaniu dyskursu publicznego i konsekwencje komunikacji opartej na rozrywce. Twierdzi, że gdy informacje są przedstawiane przede wszystkim na rozrywkę, głębokość zrozumienia i krytycznego myślenia zmniejsza się. Ta zmiana prowadzi do społeczeństwa mniej przygotowanego do angażowania się w znaczące dyskusje na temat ważnych kwestii.
Postman podkreśla znaczenie zdolności do rozpoznawania prawdy z fałszu, odwołując się do twierdzenia Waltera Lippmanna, że społeczność musi posiadać narzędzia do identyfikacji kłamstw w celu zapewnienia jej wolności. Ten wgląd podkreśla konieczność dobrze poinformowanej publiczności, zdolnej do krytycznego zaangażowania w przedstawione im informacje, aby nie ulegać manipulacji i powierzchowności w ich konsumpcji mediów.