Doświadczenie Madison zarówno na poziomie, jak i na szczeblu federalnym przekonało go, że „lud” nie był jakimś życzliwym, harmonijnym kolektywnym, ale raczej tlącym się i ciągłym zgromadzeniem frakcji lub grup interesów zaangażowanych w perspektywy prowincji i podatne na demagogi z partyzanckich programów. Pytanie
(Madison's experience at both the state and the federal level had convinced him that "the people" was not some benevolent, harmonious collective but rather a smoldering and ever-shifting gathering of factions or interest groups committed to provincial perspectives and vulnerable to demagogues with partisan agendas. The question)
W książce Josepha J. Ellisa „Kwartet: orkiestrowanie drugiej rewolucji amerykańskiej, 1783-1789”, Madison zastanawia się nad swoim doświadczeniem politycznym, które ukształtowało jego rozumienie ludu jako fragmentarycznego ciała, a nie zjednoczoną istotę. Uważał populację jako niestabilną kolekcję frakcji, z których każda napędzana wąskimi interesami i podatna na manipulację przez ambitnych przywódców realizujących partyzanckie cele.
Ta perspektywa doprowadziła Madison do opowiadania się za systemem, który mógłby zrównoważyć te konkurujące interesy i strzec przed zagrożeniami stwarzanymi przez demagogu. Jego spostrzeżenia podkreślają złożoność zarządzania w zróżnicowanym społeczeństwie i potrzebę instytucji, które mogą wytrzymać presję frakcjonalizmu, jednocześnie promując stabilność i obrad.