Major kłamał i było dobrze. Nie był bardzo zaskoczony, że było dobrze, ponieważ zauważył, że ludzie, którzy kłamali, byli ogólnie bardziej zaradni i ambitni i odnoszą sukcesy niż ludzie, którzy nie kłamali.
(Major Major had lied, and it was good. He was not really surprised that it was good, for he had observed that people who did lie were, on the whole, more resourceful and ambitious and successful than people who did not lie.)
W „Catch-22” Josepha Hellera major odkrywa zaskakującą prawdę o kłamstwie i jej korzyściach. Uświadamia sobie, że ci, którzy kłamają, często są bardziej zaradni, ambitni i ostatecznie bardziej skuteczni niż ci, którzy są uczciwi. To objawienie o naturze oszustwa odzwierciedla złożoność ludzkiego zachowania i struktury społeczne, które nagradzają pewne cechy nad innymi.
Ten wgląd w perspektywę majora kwestionuje tradycyjne poglądy na uczciwość, sugerując, że w konkurencyjnym środowisku oszustwo może zapewnić zalety. Eksploracja tych tematów przez Hellera ilustruje moralne dwuznaczności, przed którymi stoją jednostki w chaotycznym świecie, co skłoniło czytelników do rozważenia prawdziwej wartości integralności w porównaniu z praktycznymi wynikami nieuczciwości.