Non Omnis Moriar, powiedział ODES Horacego-nie umrze. Tak, a on miał rację. Tak długo, jak ludzie zapamiętali, śmierć nie była kompletna. Tylko gdyby nie było nikogo, by pamiętać, że śmierć byłaby kompletna.
(Non omnis moriar, said Horace's Odes-I shall not wholly die. Yes, and he was right. As long as people remembered, then death was not complete. Only if there were nobody at all left to remember would death be complete.)
W tekście cytat z ODE Horace'a „Non Omnis Moriar” sugeruje ideę, że nawet po śmierci część jednostki żyje w wspomnieniach. To przekonanie implikuje, że wpływ na innych trwa, o ile ludzie nadal je pamiętają. Dlatego istota osoby może trwać poza fizyczną istnienie. Alexander McCall Smith, w „Urocze dziwactwa innych”, rozszerza to pojęcie, podkreślając, że prawdziwa śmierć pojawia się tylko wtedy, gdy nie ma nikogo, by przypomnieć sobie życie człowieka. Ta perspektywa zachęca do idei, że wspomnienia i wpływ, jaki pozostawiamy, mogą utrzymać nas przy życiu w sensie metaforycznym, łącząc nas z tymi, którzy nas pamiętają.