W tekście cytat z ODE Horace'a „Non Omnis Moriar” sugeruje ideę, że nawet po śmierci część jednostki żyje w wspomnieniach. To przekonanie implikuje, że wpływ na innych trwa, o ile ludzie nadal je pamiętają. Dlatego istota osoby może trwać poza fizyczną istnienie. Alexander McCall Smith, w „Urocze dziwactwa innych”, rozszerza to pojęcie, podkreślając, że prawdziwa śmierć pojawia się tylko wtedy, gdy nie ma nikogo, by przypomnieć sobie życie człowieka. Ta perspektywa zachęca do idei, że wspomnienia i wpływ, jaki pozostawiamy, mogą utrzymać nas przy życiu w sensie metaforycznym, łącząc nas z tymi, którzy nas pamiętają.