Na świecie jest tyle nieszczęścia, zastanawiając się, pochylając głowę tragicznej myśli, a on nie może zrobić nic przeciwko nikomu nieszczęściem, przynajmniej przeciwko własnemu nieszczęściu.
(There is so much unhappiness in the world, wondering, bowing his head to the tragic thought, and he cannot do nothing against anyone's unhappiness, least against his own unhappiness.)
W „Catch-22” Josepha Hellera bohater zmaga się z wszechobecnym nieszczęściem, które otacza ludzi wokół niego. To poczucie rozpaczy jest przytłaczające, co prowadzi do introspekcji i poczucia bezradności w obliczu takiego cierpienia. Bohater uznaje tragiczną naturę egzystencji, uznając, że nie jest w stanie złagodzić bólu innych, a nawet skonfrontować się z własnymi smutkami.
Ta refleksja na temat nieszczęścia podkreśla szersze tematy książki, ilustrując zmagania, przed którymi stoją osoby wśród absurdów wojny i życia. Heller po mistrzowsku przedstawia wewnętrzne bitwy bohaterów, ujawniając, w jaki sposób ciężar rozpaczy może prowadzić do poczucia głębokiej izolacji i daremności.