Jednak zaledwie dziesięć lat po przejściu i ratyfikacji Konstytucji, które były zdradowne lub kuszące akty, pozostało rozmyte i bardziej problematyczne osądy bez sankcji historycznej, które tylko doświadczenie może zapewnić. Brak konsensusu co do tego, co zamierzała rewolucja amerykańska i to, co rozstrzygnęła konstytucja, zarówno federaliści, jak i republikanie, byli na morzu wzajemnych oskarżeń i stronniczych interpretacji. Centrum nie mogło przechowywać NECAUSEMIT nie istniało.
(Only ten years after the passage and ratification of the Constitution, however, what were treasonable or seditious acts remained blurry and more problematic judgments without the historical sanction that only experience could provide. Lacking a consensus on what the American Revolution had intended and what the Constitution had settled, Federalists and Republicians alike were afloat in a sea of mutual accusations and partisan interpretations. The center could not hold necausemit did not exist.)
W dekadzie po przyjęciu konstytucji definicje zdrady i buntu stały się coraz bardziej niejednoznaczne. Bez jasności, jakie mogą zapewnić precedensy historyczne, zarówno federaliści, jak i republikanie znaleźli się w burzliwym środowisku wzajemnych podejrzeń. Walczyli o uzgodnienie pierwotnych intencji rewolucji amerykańskiej i konsekwencji konstytucji, co prowadzi do podwyższonych podziałów politycznych.
Ten brak konsensusu stworzył chaotyczny krajobraz polityczny, w którym rozkwitły oskarżenia, a każda frakcja zinterpretowała zasady na swoją korzyść. Brak jednoczącego się ośrodka sprzyjał poczuciu zamieszania i konfliktów, ilustrując wyzwania, przed którymi stanął młody naród w jego fundamentalnych latach. Walka o jasność odzwierciedlała szersze napięcia, które kształtowałyby przyszłość amerykańskiej polityki.