Wiele osób pisało powieści; W rzeczywistości, gdyby ktoś przeprowadził ankietę na ulicy, połowa Edynburga pisała powieść, a to oznaczało, że naprawdę nie było wystarczającej liczby postaci, aby się obejść. Chyba że oczywiście ktoś pisał o ludziach, którzy sami pisali powieści. A o czym byłyby powieści, o których pisały te fikcyjne postacie? Cóż, byłyby powieściami o ludziach piszących powieści.
(Plenty of people were writing novels; in fact, if one did a survey in the street, half of Edinburgh was writing a novel, and this meant that there really weren't enough characters to go round. Unless, of course, one wrote about people who were themselves writing novels. And what would the novels that these fictional characters were writing be about? Well, they would be novels about people writing novels.)
W „Love Over Scotland” Alexander McCall Smitha humorystycznie obserwuje powszechny trend pisania powieści w Edynburgu, sugerując, że gdybyś zapytał, wielu mieszkańców twierdzi, że pracuje nad powieścią. Ta obfitość pisarzy powoduje niedobór unikalnych postaci, co prowadzi do humorystycznego dylematu dla potencjalnych autorów.
Ironia polega na pomyśle, że gdyby ktoś stworzył postacie, które są również autorów, ich historie prawdopodobnie odzwierciedlałyby to samo zjawisko pisania o pisaniu. Zatem cykl kreatywności staje się samowystarczalną pętlą, podkreślającą wyzwania i dziwactwa świata literackiego.