Zawsze wierzyła, że ludzie, którzy byli paskudni lub nieuprzejmi wobec innych, byli tak tylko dlatego, że było coś złego w ich życiu i że ludzie, którzy mieli coś złego w życiu, nie powinni być pogardzani ani nienawidzeni, ale mieli być litości. Więc
(She had always believed that people who were nasty or unkind to others were only like that because there was something wrong in their lives, and that people who had something wrong in their lives were not to be despised or hated, but were to be pitied. So)
Bohater zastanawia się nad swoim przekonaniem, że niemiłowość w innych wynika z osobistych zmagań, a nie nieodłącznej zła. Rozumie, że ci, którzy działają negatywnie, często mają głębsze problemy wpływające na ich zachowanie. Ta perspektywa sprzyja raczej poczucie empatii niż osądu.
Ona opowiada się za współczuciem wobec osób stojących w obliczu trudności, sugerując, że litość powinna zastąpić pogardę. Ten wgląd ilustruje jej zrozumienie ludzkiej natury, podkreślając znaczenie życzliwości w odpowiedzi na cierpienie.