Miała to na myśli, a kiedy mówiła, pomyślała, jak dziwne było to, że tak bardzo rzadko mówiliśmy dla naszych przyjaciół komplementarne i jak łatwo było to zrobić, i jak to sprawiło, że świat wydawał się mniej trudnym miejscem.
(She meant it, and as she spoke, she thought how strange it was that we so very rarely said complimentary things to our friends, and how easy it was to do so, and how it made the world seem a less harsh place.)
W książce „Precious and Grace” Alexandra McCall Smitha postać odzwierciedla rzadkość udzielania komplementów znajomym. Uznaje, że wyrażanie życzliwych słów jest nie tylko proste, ale może również znacznie zwiększyć relacje. Ta realizacja prowadzi ją do zastanowienia się, w jaki sposób takie małe gesty uznania mogą przekształcić otaczającą nas atmosferę.
Jej myśli podkreślają głęboką prawdę o interakcjach człowieka: uznanie dobroci w innych może złagodzić surowość życia. Łatwość komplementowania znajomych sugeruje straconą szansę na wspieranie pozytywności i połączenia w naszym codziennym życiu, podkreślając ideę, że małe akty dobroci mogą mieć znaczącą różnicę.