Ucisnęła się i odwróciła pod jego spojrzeniem. Nieumyślnie zyskał przewagę. W jakiś sposób przekazał myśl, która nieoczekiwanie podskoczyła w jego myślach: że jej siła i równowaga były jedynie lustrzanym obrazem o jego własnym znaczeniu, wizerunkiem mocy i samozadowolenia, jakim mógł mieć, kierownik dzieł ilium, Gdyby tego chciał. W ulotnym momencie stała się bezradną, blefującą małą dziewczynką w jego myślach i był w stanie poczuć wobec niej prawdziwą czułość.
(She quieted, and turned away under his stare. Inadvertently, he'd gained the upper hand. He had somehow communicated the thought that had bobbed up in his thoughts unexpectedly: that her strength and poise were no more than a mirror image of his own importance, an image of the power and self-satisfaction the manager of the Ilium Works could have, if he wanted it. In a fleeting second she became a helpless, bluffing little girl in his thoughts, and he was able to feel real tenderness toward her.)
W tym fragmencie „Player Piano” Kurta Vonnegut Jr. badana jest złożona dynamika między dwiema postaciami. Mężczyzna zdaje sobie sprawę, że pod jego spojrzeniem kobieta, którą obserwuje, wydaje się bezbronna i zmniejszona. Jego postrzeganie się zmienia i zamiast postrzegać ją jako postać siły, zaczyna postrzegać ją jako reprezentującą własną moc, ilustrując poczucie dominacji, które mógłby wywierać w razie potrzeby.
Ten moment wywołuje zmianę w jej uczuciach, przechodząc od widzenia jej siły do rozpoznania jej kruchości. Czuje dla niej czułość, sugerując głębszy związek emocjonalny, który kontrastuje z jego początkowym poglądem. Odzwierciedla to złożoność relacji międzyludzkich, w których dynamika władzy może wpływać na uczucia, ujawniając leżące u podstaw luki w obrębie obu osób.