W „Catch-22” Josepha Hellera „Catch-22” „Catch-22” odnosi się do paradoksalnej zasady, która ucieleśnia absurdalność wojny i biurokracji. Postać Doc Daneeka uznaje jej znaczenie, co sugeruje, że reprezentuje nieunikniony dylemat, przed którymi stoi żołnierze. W tym kontekście haczyk ilustruje sprzeczny i często nielogiczny charakter przepisów wojskowych, które uwięzią jednostki w beznadziejnych sytuacjach.

Rozmowa odzwierciedla absurdalność okoliczności, które napotykają postacie. Uznanie, że jest to „najlepsze istnieje” dodatkowo podkreśla nieuchronność takich sytuacji, w których jedynym sposobem na przetrwanie jest poruszanie się po zwiniętych zasadach. Podkreśla to krytykę Hellera problemów systemowych w wojsku i daremność próby ucieczki od nich.