Przestępcze niewłaściwe wykorzystanie czasu polegało na wskazywaniu błędów. Złapanie ich – zauważenie ich – było kluczowe. Jeśli we własnym umyśle nie rozróżniałeś informacji przydatnych od błędnych, to w ogóle się nie uczyłeś, a jedynie zastępowałeś niewiedzę fałszywym przekonaniem, co nie stanowiło żadnej poprawy. Jednakże część wypowiedzi mężczyzny, która była prawdziwa, dotyczyła bezużyteczności zabierania głosu. Jeśli wiem, że nauczyciel się myli, i nic nie mówię, to tylko ja jestem tego świadomy i to daje mi przewagę nad tymi, którzy wierzą nauczycielowi.
(The criminal misuse of time was pointing out the mistakes. Catching them―noticing them―that was essential. If you did not in your own mind distinguish between useful and erroneous information, then you were not learning at all, you were merely replacing ignorance with false belief, which was no improvement. The part of the man's statement that was true, however, was about the uselessness of speaking up. If I know that the teacher is wrong, and say nothing, then I remain the only one who knows, and that gives me an advantage over those who believe the teacher.)
We fragmencie „Cienia Endera” autor podkreśla znaczenie odróżniania informacji prawidłowych od błędnych w procesie uczenia się. Po prostu identyfikacja błędów ma kluczowe znaczenie; bez tej zdolności istnieje ryzyko po prostu zastąpienia niewiedzy błędnymi przekonaniami, co nie stanowi prawdziwej wiedzy. Rozpoznawanie błędów pozwala ludziom rozwijać prawdziwe zrozumienie, a nie tylko gromadzić fałszywą wiedzę.
Co więcej, stwierdzenie to podkreśla paradoks w zdobywaniu wiedzy: gdy ktoś rozpozna błąd, ale zdecyduje się milczeć, zachowuje przewagę nad innymi, którzy zostali wprowadzeni w błąd. Koncepcja ta sugeruje, że zatajanie informacji może stworzyć dynamikę władzy, w której poinformowana osoba czerpie korzyści z niewiedzy innych. Ostatecznie rodzi to pytania o etykę dzielenia się wiedzą w kontekstach edukacyjnych.
