Dom wydawał się tak inny w nocy. Oczywiście wszystko było we właściwym miejscu, ale w jakiś sposób meble wydawały się bardziej kanciaste, a zdjęcia na ścianie bardziej jednowymiarowe. Pamiętała, jak ktoś mówi, że w nocy wszyscy jesteśmy obcy, nawet dla nas samych, a to uderzyło ją jako prawdę.
(The house seemed so different at night. Everything was in its correct place, of course, but somehow the furniture seemed more angular and the pictures on the wall more one-dimensional. She remembered somebody saying that at night we are all strangers, even to ourselves, and this struck her as being true.)
Bohater zauważa, jak dom przekształca się w nocy; Znane obiekty nabierają nieznanej jakości. Meble wydają się ostrzejsze, a grafika wydaje się mniej żywa, tworząc surrealistyczną atmosferę. Ta zmiana percepcji sugeruje, że nocny czas zmienia znajomych, czyniąc to niemal obce.
Jej refleksja na temat idei, że stajemy się obcy siebie w nocy, rezonuje głęboko. Podkreśla poczucie introspekcji i odkrycia, ponieważ ciemność może ujawnić ukryte aspekty naszej tożsamości, które często są pomijane w świetle dziennym. Ta dualność samoświadomości zachęca do głębszej kontemplacji tego, jak nasze środowisko wpływa na nasze postrzeganie i poczucie siebie.