Świat był kiedyś nawiedzony przez samozwańczy epitafium Tytusa Oatesa: wychodzę na zewnątrz i może być jakiś czas. Cóż, wchodzimy do środka i może być jakiś czas, jesteśmy w środku i jesteśmy przez jakiś czas. Poezję odwagi zastępuje poezja uwięzienia, sztuka niekończącego się otwartego kanału wyprzedzonego sztuką wiecznie retold opowieści. Nasze pomyślne wycofanie się z ryzyka zimy powoduje zmniejszenie jego intensywności. Wszyscy wyszliśmy do środka i może być trochę czasu.
(The world was once haunted by Titus Oates's self-made epitaph: I am going outside and may be some time. Well, we are going inside and may be some time, we are inside, and have been for awhile. The poetry of courage is replaced by the poetry of confinement, the art of the endless open channel overtaken by the art of the perpetually retold tale. Our successful withdrawal from the risks of winter makes for a lessening of its intensities. We have all gone inside, and may be some time.)
W swojej pracy „Zima: pięć okien w sezonie”, Adam Gopnik zastanawia się nad zmianą ludzkiego doświadczenia z odwagi poszukiwań na stan zamknięcia. Odwołuje się do przejmujących słów Tytusa Oatesa, wywołując poczucie zamknięcia, a może nawet wycofania się ze świata. Gdy społeczeństwo zmaga się z wyzwaniami zimy, zmiana ta podkreśla transformację w tym, jak angażujemy się zarówno w sezon, jak i nasze otoczenie.
Metafora wchodzenia „w środku” sugeruje nie tylko fizyczne zamknięcie, ale także emocjonalne i psychiczne wycofanie się z niepewności życia. Obserwacja Gopnika wskazuje na zbiorową akceptację bezpieczeństwa, która zmniejsza żywość często związaną z wyzwaniami zimowymi. Zamiast świętować dzikie piękno zimy, ludzie zwrócili się do opowieści o swoich opowieściach, podkreślając narrację o odporności kształtowanej przez ograniczenia ich doświadczeń.