W swojej pracy „Zima: pięć okien w sezonie”, Adam Gopnik zastanawia się nad zmianą ludzkiego doświadczenia z odwagi poszukiwań na stan zamknięcia. Odwołuje się do przejmujących słów Tytusa Oatesa, wywołując poczucie zamknięcia, a może nawet wycofania się ze świata. Gdy społeczeństwo zmaga się z wyzwaniami zimy, zmiana ta podkreśla transformację w tym, jak angażujemy się zarówno w sezon, jak i nasze otoczenie.

Metafora wchodzenia „w środku” sugeruje nie tylko fizyczne zamknięcie, ale także emocjonalne i psychiczne wycofanie się z niepewności życia. Obserwacja Gopnika wskazuje na zbiorową akceptację bezpieczeństwa, która zmniejsza żywość często związaną z wyzwaniami zimowymi. Zamiast świętować dzikie piękno zimy, ludzie zwrócili się do opowieści o swoich opowieściach, podkreślając narrację o odporności kształtowanej przez ograniczenia ich doświadczeń.