Istnieje tak wiele różnych form ciszy: cisza, że państwa tyraniczne zmuszają do swoich obywateli, kradnąc ich wspomnienia, przepisując ich historie i narzucając im tożsamość sankcjonowaną przez państwo. Lub cisza świadków, którzy decydują się na zignorowanie lub nie mówią prawdy, oraz ofiar, które czasami stają się współwinne w popełnionych im przestępstwach. Potem są cisza, na które oddamy się sobie, nasze osobiste mitologie, historie, które narzucamy naszym prawdziwym życiem.
(There are so many different forms of silence: the silence that tyrannical states force on their citizens, stealing their memories, rewriting their histories, and imposing on them a state-sanctioned identity. Or the silence of witnesses who choose to ignore or not speak the truth, and of victims who at times become complicit in the crimes committed against them. Then there are the silences we indulge in about ourselves, our personal mythologies, the stories we impose upon our real lives.)
Azar Nafisi bada wieloaspektową naturę ciszy w swojej pracy „Rzeczy, o których mi cicho”. Ilustruje, w jaki sposób autorytarne reżimy narzucają ciszę swoim obywatelom, pozbawiając ich wspomnienia i zniekształcając ich tożsamość. Ten rodzaj ciszy wpływa nie tylko na zrozumienie przez jednostki ich przeszłości, ale także zmienia zbiorową historię społeczności, pozostawiając obywateli odłączeni od ich prawdziwej tożsamości.
Nafisi bada także ciszę świadków i ofiar, którzy czasami wybierają współudział nad oporem, często milcząc na temat swoich prawd. Ponadto dotyka osobistej ciszy, którą utrzymujemy, które kształtują nasze postrzeganie siebie i narracje, które tworzymy o naszym życiu. Dzięki tym odbiciom Nafisi podkreśla, w jaki sposób cisza może być zarówno narzędziem ucisku, jak i złożonym aspektem ludzkiego doświadczenia.