Istnieją dwa sposoby, dzięki którym duch kultury może być skurcz. W pierwszej kulturze Owellian staje się więzieniem. W drugim-kulturze Huxleyan staje się burleską. NIE
(There are two ways by which the spirit of a culture may be shriveled. In the first-the Orwellian-culture becomes a prison. In the second-the Huxleyan-culture becomes a burlesque. No)
Neil Postman w swojej książce „Absing Schelfouse Househing” omawia dwa odrębne sposoby pogarszania się kultury. Pierwszym scenariuszem jest podejście Owellijskie, w którym kultura jest stłumiona przez uciążliwe zarządzanie i restrykcyjne ideologie, tworząc środowisko podobne do więzienia. Powoduje to tłumienie myśli i wolności, co prowadzi do stagnacyjnego społeczeństwa.
Drugim scenariuszem jest perspektywa Huxleyan, w której kultura staje się trywializowana poprzez nadmierną rozrywkę i powierzchowność, przypominającą burleskę. W tym przypadku ludzie rozpraszają rozrywkę, tracąc zdolność angażowania się w znaczący dyskurs. Obie sytuacje podkreślają niebezpieczeństwa zaniedbania głębokości komunikacji publicznej i krytycznej myśli w społeczeństwie.
