Wierzę, że teraz jest siła w opowieściach, słowach w ruchu, która albo napędza ich do przodu do uczuć, albo nie. Czasami słowa przelatują nad ogrodzeniem i aż do uczuć.
(There is, I believe now, a force in stories, words in motion, that either drives them forward past things into feelings or doesn't. Sometimes the words fly over the fence and all the way out to the feelings.)
W „Paryżu do księżyca” Adama Gopnika zastanawia się nad potężnym wpływem opowieści i ruchem słów. Sugeruje, że słowa mają zdolność przekraczania zwykłej narracji, sięgając do królestwa emocji. W przypadku skutecznego dostarczania słowa te mogą wywoływać głębokie uczucia, przekształcając je w dynamiczną siłę, która napędza historię.
Gopnik ilustruje, że nie wszystkie historie osiągają ten emocjonalny związek. Niektóre słowa mogą się nie spaść, pozostając w stagnacji, a nie rezonując z publicznością. To właśnie to rozróżnienie - gdzie słowa mogą albo wypełnić lukę między opowiadaniem historii a prawdziwymi uczuciami, albo nie zrobić tego - co podkreśla sztukę skutecznej komunikacji w literaturze.