Nie ma w tym nic tajemniczego, on wcale nie pracuje. On gra. Albo zapomniał o nas wszystko. To jest rodzaj Boga, o którym rozmawiasz, wiejski bumpkin, niezdarny, bunglujący, bezduszny, zarozumiały, nieokrzesany nasiona siana. Dobry Boże, ile czci możesz mieć dla najwyższej istoty, która uważa, że konieczne jest włączenie takich zjawisk, jak flegm i rozkład zębów w jego boskim układzie stworzenia? Co na świecie przebiegało przez ten wypaczony, zły, scatologiczny umysł, gdy obrabował starych ludzi mocy, aby kontrolować ich ruchy jelit? Dlaczego na świecie kiedykolwiek stworzył ból?
(There's nothing mysterious about it, He's not working at all. He's playing. Or else He's forgotten all about us. That's the kind of God you people talk about, a country bumpkin, a clumsy, bungling, brainless, conceited, uncouth hayseed. Good God, how much reverence can you have for a Supreme Being who finds it necessary to include such phenomena as phlegm and tooth decay in His divine system of Creation? What in the world was running through that warped, evil, scatological mind of His when He robbed old people of the power to control their bowel movements? Why in the world did He ever create pain?)
W „Catch-22” Josepha Hellera narrator wyraża frustrację i niedowierzanie na temat natury Boga. Charakteryzuje Boga jako pozornie zaniedbaną, porównując go do głupich i prostych postaci, która jest albo zajęta trywialnymi sprawami, albo całkowicie nieświadomie ludzkiego cierpienia. To postrzeganie kwestionuje tradycyjną szacunek często kojarzoną z bóstwem, sugerując, że jeśli Bóg istnieje, jego dzieła są zagadkowe i wadliwe.
Narrator kwestionuje logikę projektu Boga, szczególnie wskazując na istnienie dolegliwości i ograniczeń, które dotykają ludzkość, takie jak starzenie się, ból i funkcje ciała, poszły nie tak. Ta krytyka ujawnia głęboki cynizm wobec boskiej intencji i ogólnego znaczenia istnienia, podkreślając absurdalność, którą postrzega w sposób, w jaki życie rozwija się pod rzekomą wszechmocną istotą.