W „Blue Labirynt” Douglasa Prestona postać Pendergast angażuje się w momencie refleksji, która podkreśla złożoną perspektywę moralną. Waży dwa skrajności ludzkiego doświadczenia - hypokryza i ubóstwo - ostatecznie wyrażając preferencję dla jednego. To stwierdzenie oddaje dopracowane zrozumienie wartości społecznych i ludzkiej kondycji Pendergast, sugerując, że wolałby istnieć w ramach udawania, niż stawić czoła trudnej rzeczywistości braku i deprywacji.

Ten cytat przedstawia głębsze tematy związane ze statusem społecznym i wyborami moralnymi. Stwarza prowokujący dylemat dotyczący długości, do których jednostki mogą się udać, aby uniknąć dyskomfortu lub cierpienia. Wybór Pendergast ilustruje fundamentalny konflikt w ludzkiej naturze, kwestionując, czy lepiej jest zachować wygląd, nawet jeśli nieszczery, niż konfrontacja z surowością ubóstwa. Ta wewnętrzna walka dodaje warstwy do jego postaci i otwiera dialog na temat etyki, odporności i fasady norm społecznych.