Muszą zostawić swój ślad. Nie mogą po prostu oglądać. Nie mogą po prostu docenić. Nie mogą po prostu zmieścić się w naturalnym porządku. Muszą zrobić coś nienaturalnego. To jest praca naukowca, a teraz mamy całe społeczeństwa, które starają się być naukowe ... Mieliśmy czterysta lat współczesnej nauki i powinniśmy już wiedzieć, do czego jest dobre i do czego nie jest dobre. Czas na zmianę.
(They have to leave their mark. They can't just watch. They can't just appreciate. They can't just fit into the natural order. They have to make something unnatural happen. That is the scientist's job, and now we have whole societies that try to be scientific... We've had four hundred years of modern science, and we ought to know by now what it's good for, and what it's not good for. It's time for a change.)
W „Jurassic Park” Michaela Crichtona autor podkreśla aktywną rolę naukowców w kształtowaniu otaczającego ich świata. Zamiast być pasywnymi obserwatorami, są oni zmuszani do tworzenia i wprowadzania innowacji, często przekraczając granice tego, co naturalne. Ta perspektywa podkreśla konieczność pozostawienia wyraźnego wpływu na społeczeństwo poprzez kwestionowanie istniejącego porządku i podejmowanie odważnych inicjatyw, ponieważ ich praca nie dotyczy tylko uznania, ale rewolucjonizacji wiedzy i procesów.
Crichton krytykuje również podejścia naukowe przyjęte we współczesnym społeczeństwie, sugerując, że po czterech wiekach rozwoju naukowego kluczowe jest uznanie ograniczeń i etycznych implikacji przedsięwzięć naukowych. Wezwanie o zmianie wskazuje na potrzebę refleksji na temat intencji i konsekwencji działań naukowych, wzywając do ponownej oceny tego, co nauka powinna ustalić priorytety. Ta narracja zachęca do szerszego dialogu na temat roli nauki w naszym życiu i obowiązków związanych z taką mocą.