Ten gniew, który czułem, wcale nie chodzi o dziecko. Jest we mnie i zatruwa tak wiele moich związków. Pozostawia tak mało miejsca na współczucie. „Wyciągnęła się, by zetrzeć łzę z jej twarzy.„ To nie jest sposób na życie. Muszę się z tym pogodzić. Mogę potrzebować pomocy, nie wiem. Ale zdałem sobie sprawę, że coś dzisiaj pogłębia wszystkie te mętne wspomnienia. Nie mogę zmienić przeszłości. Nie mogę cofnąć ran. Ale mogę to zmiękczyć, jeśli mogę się nauczyć, jak to zaakceptować.
(This anger I felt wasn't about the child at all. It's inside me and it's poisoning so many of my relationships. It leaves so little room for compassion." She reached up to wipe a tear from her face. "That's no way to live. I have to get over it. I may need some help, I don't know. But I realized something today dredging up all those murky memories. I can't change the past. I can't take the hurt back. But I can soften it if I can just learn how to accept it.)
Postać zastanawia się nad jej głęboko zakorzenionym gniewem, uznając, że pochodzi z niej, a nie skierowana do innych, w tym dziecko. Ten gniew jest szkodliwy dla jej relacji, co sugeruje, że utrudnia jej zdolność do okazywania współczucia. Przyznaje, że życie z tym gniewem nie jest zrównoważone i wyraża chęć go przezwyciężyć, nawet rozważając poszukiwanie pomocy.
Gdy konfrontuje się z bolesnymi wspomnieniami, dochodzi do ważnej realizacji: chociaż nie może zmienić przeszłości ani cofnąć zranienia, jaką doświadczyła, ma moc, aby złagodzić jego wpływ na jej życie. Ucząc się akceptować swoją przeszłość, ma nadzieję znaleźć sposób na zmiękczenie bólu i wyleczenie, poprawiając w ten sposób jej obecne i przyszłe relacje.