Kurt Vonnegut Jr. wyraża poczucie stagnacji w swoim intelektualnym rozwoju w „Wampeters, Foma i Granfalloons”. Zastanawia się nad swoją pracą non -fiction i stwierdza, że ​​nie opracował nowych pomysłów, ale raczej pożyczył koncepcje od innych. Ta realizacja uderza go głęboko, gdy wspomina, że ​​do wczesnych nastoletnich lat po prostu powtórzył myśli, które napotkał, zamiast tworzyć oryginalne spostrzeżenia.

Ten wstęp rzuca światło na pokorę i samoświadomość Vonnegut. Pomimo jego uznania jako pisarza wydaje się zmagać się z własnym wątpliwością dotyczącymi jego wkładu intelektualnego. Jego refleksja sugeruje, że ceni oryginalność i kwestionuje, w jakim stopniu wpływają istniejące pomysły, wzywając czytelników do rozważenia natury kreatywności i wpływów, które kształtują myśli.