Thomas Watson, purytański kaznodzieja z XVII wieku, podkreślił znaczenie szczęścia wśród wierzących w jego pismach. Wyraził ideę, że zamiar Boga wobec ludzkości jest zakorzeniony w pragnieniu, aby ludzie byli radośni, podkreślając rolę boskiej miłości i celu we wspieraniu radosnego usposobienia. Perspektywa Watsona odzwierciedla szersze przekonanie teologiczne, że szczęście jest integralną częścią chrześcijańskiego doświadczenia.

W książce Randy Alcorn o szczęściu cytat Watsona podkreśla oczekiwanie, że ludzie Boży ucieleśniają radość i pozytywność. Alcorn bada koncepcję szczęścia jako nie tylko ulotną emocje, ale głęboki stan bytu, który jest zgodny z naukami duchowymi. To zaproszenie do radości rzuca wyzwanie wierzącym do zaangażowania się w wiarę w sposób, który kultywuje szczęście, wzmacniając pogląd, że radość jest istotnym aspektem życia chrześcijańskiego.