Tolkien rozumie dziwne niebezpieczeństwo, jakie stwarza cnota odcięta od dobra. W kółko demonstruje swoje podstawowe przekonanie, że zło uruchamia nasze cnoty znacznie bardziej niż nasze wady. Nasze same mocne strony i zasoby-niezależnie od inteligencji czy odwagi, staranności, lojalności czy piękna, ale zwłaszcza sprawiedliwości, czy pozbywają nas pogardy tych, którzy nie mają takich cnót, albo zastosować nasze dary dla własnych samolubnych celów.
(Tolkien understands the odd danger posed by virtue cut off from the Good. Over and again, he demonstrates his fundamental conviction that evil preys upon our virtues far more than our vices. Our very strengths and assets-whether intelligence or bravery, diligence or loyalty or beauty, but especially righteousness-may dispose us either to scorn those who lack such virtues, or else to employ our gifts for our own selfish ends.)
Tolkien uznaje unikalne ryzyko związane z posiadaniem cnót odłączonych od moralnego fundamentu. Jego prace często ilustrują głęboko zakorzenione przekonanie, że zło jest bardziej skłonne do wykorzystywania naszych cnót niż naszych niedociągnięć. Pomysł ten jest powtórzony w jego narracjach, pokazując, w jaki sposób cechy takie jak inteligencja, odwaga i lojalność mogą prowadzić jednostki na manowce, gdy nie są zgodne z wyższym celem moralnym.
Ponadto postacie Tolkiena często ujawniają, w jaki sposób te prezenty, zamiast być używane bezinteresownie, mogą prowadzić do arogancji lub błędnego poczucia wyższości nad innymi. Sugeruje to, że nawet najbardziej godne podziwu cechy, takie jak prawość, mogą być przekręcone, aby uzasadnić samolubne motywy lub pogardę dla osób postrzeganych jako mniej cnotliwe. Ostatecznie spostrzeżenia Tolkiena służą jako ostrożne przypomnienie o potrzebie zakorzeniania cnót w dobroci, aby uniknąć korupcji moralnej.