W swojej pracy „Tide in Tucson” Barbara Kingsolver zastanawia się nad podróżą na nowo odkrywczą radość i uznanie dla życia. Porównuje ten proces z umiejętnościami rezygnacji ofiary, wskazując, że osiągnięcie szczęścia może wymagać znacznego wysiłku i celowości. Ta metafora podkreśla znaczenie wytrwałości i praktyki w kultywowaniu pozytywnych perspektyw.

Kingsolver podkreśla transformacyjną moc miłości do własnego życia. Sugeruje to, że radość nie jest stanem automatycznym, ale czymś, co można świadomie rozwinąć, wzmacniając ideę, że jednostki mogą odzyskać swoje szczęście poprzez poświęcenie i chęć zmiany swojej perspektywy.