Dopóki znów nauczyłem się być zakochanym w moim życiu. Jak ofiara udaru, która przekwalifikowała nowe części mózgu, aby zrozumieć utracone umiejętności, w kółko nauczyłem się radości.
(Until I learned to be in love with my life again. Like a stroke victim retraining new parts of the brain to grasp lost skills, i have taught myself joy, over and over again.)
W swojej pracy „Tide in Tucson” Barbara Kingsolver zastanawia się nad podróżą na nowo odkrywczą radość i uznanie dla życia. Porównuje ten proces z umiejętnościami rezygnacji ofiary, wskazując, że osiągnięcie szczęścia może wymagać znacznego wysiłku i celowości. Ta metafora podkreśla znaczenie wytrwałości i praktyki w kultywowaniu pozytywnych perspektyw.
Wiadomość Kingsolver podkreśla transformacyjną moc miłości do własnego życia. Sugeruje to, że radość nie jest stanem automatycznym, ale czymś, co można świadomie rozwinąć, wzmacniając ideę, że jednostki mogą odzyskać swoje szczęście poprzez poświęcenie i chęć zmiany swojej perspektywy.