Nie odmawiamy pamiętania; Nie uważamy też za bezużyteczne do zapamiętania. Zamiast tego jesteśmy niezdolni do zapamiętania. Bo jeśli zapamiętywanie ma być czymś więcej niż nostalgia, wymaga podstawowej podstawy-teorii, wizji, metafory
(We do not refuse to remember; neither do we find it exactly useless to remember. Rather, we are being rendered unfit to remember. For if remembering is to be something more than nostalgia, it requires a contextual basis-a theory, a vision, a metaphor)
W swojej książce „Zaburzenie się na śmierć” Neil Postman omawia złożoność pamięci we współczesnym społeczeństwie. Twierdzi, że chociaż ludzie nie odrzucają aktu pamiętania, stają przed wyzwaniami, które utrudniają znacząco zaangażowanie się w przeszłość. Ta walka wynika z niemożności znalezienia znaczenia i kontekstu w wspomnieniach, co prowadzi do powierzchownego zaangażowania w wydarzenia historyczne.
Postman podkreśla, że pamięć przekroczyła zwykłą nostalgię, potrzebuje solidnego fundamentu, takiego jak teoria przewodnia lub metafora. Bez tych kontekstowych kotwic nasze wspomnienia ryzykują trywializowanie, a zdolność do uczenia się z przeszłości zmniejsza się. Zatem akt zapamiętywania musi zostać na nowo zdefiniowany i odtworzony, aby zachować swoje znaczenie w kształtowaniu naszego zrozumienia świata.