Rzadko rozmawiamy o telewizji, tylko o tym, co jest w telewizji
(We rarely talk about television, only about what's on television)
W „Rozmawianiu się na śmierć” Neil Postman odnosi się do zmiany dyskursu publicznego z rozwojem telewizji, argumentując, że priorytetowo traktuje rozrywkę nad znaczącą rozmową. Sugeruje, że społeczeństwo zwykle koncentruje się na treści prezentowanych w telewizji, a nie angażuje się w dyskusje na temat samego medium. To zajęcie wpływa na nasze zrozumienie ważnych problemów, ponieważ ludzie bardziej interesują się spektaklem niż substancją.
Centralna teza Postmana polega na tym, że format telewizji zniekształca sposób przekazywania informacji, co prowadzi do środowiska, w którym poważne tematy są trywializowane. Ostrzega, że ten trend podważa racjonalny dyskurs, gdy zaciera się między rozrywką a informacjami, ostatecznie wpływając na jakość dialogu publicznego. Implikacje tej zmiany rzucają wyzwanie osobom do ponownej oceny konsumpcji mediów i ich wpływu na społeczeństwo.