W „Catch-22” Josepha Hellera postać wyraża frustrację podczas rozmowy, pytając, dlaczego nie są karane ani upominane. Ten moment podkreśla głębszy temat zaniedbania i rozproszenia, ponieważ kwestionowana osoba odczuwa poczucie tęsknoty za uwagę lub potwierdzenie.
Narracja Hellera łączy absurdalność z poważnymi podtekstami, ilustrując, jak chaos i większe wydarzenia, takie jak parada, przyćmione osobiste skargi i potrzeby emocjonalne. Ta wymiana odzwierciedla szersze konflikty, przed którymi stoją bohaterowie, złapane między ich pragnieniami związanymi z otaczającymi ich okolicznościami.