Çünkü en az bir saygı ile Kaliforniya-Kaliforniya-Eden'den bahsediyoruz: Kendilerini kutsamalarından yoksun olanların kalbin bazı sapkınlığı tarafından sürgün edildiği varsayılmaktadır. Sonuçta Donner Reed Partisi, Sacramento'ya ulaşmak için kendi ölülerini yemedi mi?
(because in at least one respect California-the California we are talking about-resembles Eden: it is assumed that those who absent themselves from its blessings have been banished, exiled by some perversity of heart. Did not the Donner-Reed Party, after all, eat its own dead to reach Sacramento?)
Joan Didion'un "Bethlehem'e doğru eğilmesi" nde yazar, Kaliforniya'yı hem cennet hem de tehlikeyi somutlaştıran bir yer olarak yansıtıyor. Devletin cazibesinin o kadar güçlü olduğunu ki, fırsatlarına ayrılan veya katılmayanların bir şekilde seçilmiş sürgüne sahip olduğu fikrine yol açtığını öne sürüyor. Bu algı, California'nın bir resmini, kabulün değerliliğe işaret ettiği vaat edilen bir toprak olarak boyarken, ret ahlaki bir başarısızlığı ifade eder.
Didion'un Donner Reed Partisi'ne referansı, insanların Kaliforniya'da hayallerini gerçekleştirecekleri, hatta umutsuz önlemlere başvuracakları uzunlukların keskin bir örneği olarak hizmet ediyor. Acımasız tarih, Kaliforniya’nın vaadinin, baştan çıkarıcı cazibesinin altında yatan karmaşıklıkları ima eden karanlık bir geçmişle geldiği fikrinin altını çiziyor. Böylece Didion, hayallerin geliştiği ancak potansiyel olarak büyük maliyetlerle Kaliforniya'nın ikilikini ortaya çıkarır.