Bu alıntı, aktif katılım ile yaratıcılık arasındaki ilişkiye ilişkin temel bir ilkeyi vurgulamaktadır. Müzik bestelemek gibi yaratıcı bir sürece dahil olurken, enstrüman çalmaya fiziksel olarak dahil olmak çoğu zaman ilhamı artırır ve müzikle dokunsal bir bağlantı sağlar. Çalma eylemi nüansları ortaya çıkarabilir, duyguları uyandırabilir ve kişi müziği yalnızca pasif bir şekilde gözlemlerse veya düşünürse gizli kalabilecek fikirleri ateşleyebilir. Daldırmanın öneminin altını çiziyor; Müzisyenler aktif olarak çalarak yeni melodiler keşfedebilir, armoniler deneyebilir ve tekniklerini gerçek zamanlı olarak geliştirebilirler; bu da yaratıcı süreç için çok önemlidir.

Dahası, fiziksel çalma eylemi bir müzisyenin zihinsel ve duygusal durumunu etkileyebilir ve çoğu zaman fikirlerin zahmetsizce geldiği bir akış durumunu teşvik edebilir. Bu, yaratıcılığın yalnızca entelektüel değil aynı zamanda fiziksel ve duygusal olduğu fikriyle de örtüşüyor. Besteciler için, özellikle de icracı olanlar için, çalmak ile beste yapmak arasındaki ayrım bulanıklaşır; çalma eylemi, besteleme sürecinin bir parçası haline gelir. Bir müzisyen, çalmadığı zamanlarda aynı düzeyde ilhama erişmeyi zor bulabilir çünkü yaratıcı düşünmeyi teşvik eden duyusal ve motor deneyimler yoktur.

Bu duygu, sanatsal yaratım alanında yapma ve düşünmenin birbirine bağlılığının altını çiziyor. Bestelerde özgünlüğü ve derinliği geliştirmek için bir müzisyenin enstrümanıyla meşgul olması ve müzik yapım sürecine aktif olarak katılması gerektiğini öne sürüyor. Gelecek vaat eden besteciler için bu, yalnızca soyut fikirlere dayanmak yerine müziğin pratik, uygulamalı yönleriyle bağlantıda kalmanın önemini vurguluyor. Sonuçta bu alıntı bize ustalığın ve ilhamın genellikle aktif katılımdan geldiğini ve bu fiziksel katılımdan uzaklaşmanın yaratıcılığın akışını engelleyebileceğini hatırlatıyor.