Popüler hayal gücünde, Amerikan hareket resim endüstrisi hala ilginç ve değerli ve insan ruhunda "yaratıcı" olan her şeyi bastırmak ve yok etmek için programlanmış bir tür mekanik canavarı temsil ediyor.
(In the popular imagination, the American motion-picture industry still represents a kind of mechanical monster, programmed to stifle and destroy all that is interesting and worthwhile and "creative" in the human spirit.)
Joan Didion'un "Bethlehem'e doğru eğilmek" çalışması, Amerikan film endüstrisinin yaratıcılık ve bireyselliği baskılayan müthiş bir güç olarak algısını araştırıyor. Birçoğu, Hollywood'u sanatsal ifadeye göre ticari başarıya öncelik veren ve gerçek yetenekleri metalaştırılmış bir ürüne dönüştüren bir varlık olarak görüyor. Bu inanç, endüstrinin benzersiz ve yenilikçi olanı sistematik olarak yok eden geniş bir makine olduğu fikrini güçlendirir.
Didion, yazısıyla bu eleştirel görüşü yansıtır ve kültürel tutumları film ve yaratıcılığa nasıl şekillendirdiğini inceler. Endüstrinin "mekanik bir canavar" olarak kavramı, kitle iletişim araçlarının insan ifadesi üzerindeki etkisi hakkında daha büyük bir endişeden bahsediyor ve kâr arayışının sanatsal yaratılışın gerçek ruhunu gölgede bırakabileceğini düşündürmektedir. Okuyucuları böyle bir karakterizasyonun etkilerini ve sanatçılara ve izleyiciler için sonuçlarını yeniden düşünmeye davet ediyor.