Bu özel ilgisizliğe hapsolmuş olduğum için benim için asla evimden daha belirgin değil. Her dönüşte, her köşede, her dolabın içinde bir geçmişle tanışarak ortaya çıkan nevrotik lassitude tarafından felç oldu, amaçsızca odadan odaya gidiyorum.
(That I am trapped in this particular irrelevancy is never more apparent to me than when I am home. Paralyzed by the neurotic lassitude engendered by meeting one's past at every turn, around every corner, inside every cupboard, I go aimlessly from room to room.)
"Bethlehem'e doğru eğiliyor" çalışmalarında Joan Didion, kişinin kendi önemsizliğine girme hissini yakalar. Her tanıdık alanın geçmişin anılarını tetiklediği evdeyken derin bir durgunluk ve rahatsızlık duygusu ifade eder. Tarihi ile bu yüzleşme, onun rutin varlığını amaçtan yoksun bırakarak tuzağa düşmüş hissini bırakıyor.
Didion'un evinde dolaşmanın canlı tasviri, nostaljinin ağırlığını ve getirdiği felç olduğunu göstermektedir. Odadan odaya taşınmanın basit eylemi, geçmişin mevcut deneyimleri ve duyguları nasıl gölgede bırakabileceğini vurgulayan duygusal bagajla dolu bir yolculuk haline gelir. Bu iç çatışma, yaşam alanını bir zamanlar ne olduğunu hatırlatır, amaçsızlık ve kopukluk duygularını artırır.