Bu tamamen farklı bir dürtü olurdu, bazen kıskandığım ancak sahip olmadığım gerçeklik içgüdüsü. Hiçbir noktada bir günlük tutmayı başaramadım; Günlük yaşama yaklaşımım, büyük bir ihmalden sadece yok olana kadar uzanıyor ve bir günlük olayları kaydetmeye çalıştığım birkaç durumda, can sıkıntısı o kadar üstesinden geldi ki sonuçların en iyi ihtimalle gizemli. Alışveriş, yazma parçası, E ile akşam yemeği, depresif hakkında bu iş nedir? Ne için alışveriş? Hangi parça yazıyor? E kimdir? Bu E depresif miydi yoksa depresyonda mıydım? Kimin umurunda?
(That would be a different impulse entirely, an instinct for reality which I sometimes envy but do not possess. At no point have I ever been able successfully to keep a diary; my approach to daily life ranges from the grossly negligent to the merely absent, and on those few occasions when I have tried dutifully to record a day's events, boredom has so overcome me that the results are mysterious at best. What is this business about shopping, typing piece, dinner with E, depressed? Shopping for what? Typing what piece? Who is E? Was this E depressed, or was I depressed? Who cares?)
"Bethlehem'e doğru eğilmekten" olan bu alıntıda Joan Didion, günlük hayatını doğru bir şekilde belgeleme mücadelesini ortaya koyarak bir günlüğü koruyamadığını yansıtıyor. Yaklaşımını tutarsız olarak tanımlıyor, genellikle ihmal ve yokluk arasında ve varlığının sıradan yönleriyle bağlantıyı kesiyor. Didion, gerçeği daha etkili bir şekilde yakalayabilenlere karşı bir kıskançlık duygusu ifade eder.
Günlük etkinliklerini anlatmaya çalışırken, alışveriş ve yazı gibi sıradan görevlerin önemini sorgulayarak kendisini can sıkıntısından bunalmış bulur. Girişleri şifreli hissediyor, insanlara ve duygulara belirsiz referanslarla dolu, deneyimleri ve arkasındaki anlam hakkında sorular soruyor. Didion'un bakış açısı, gerçeklik ve hafıza ile olan ilişkisinde bir karmaşıklık ortaya çıkarır ve her gün ifade etmenin zorluklarını vurgular.
