Medeni eğitimin ikiyüzlülüğüne maruz kalmamış olanlar, olaylara 'doğal olarak', olduğu gibi tepki verirler. Mutlu ya da mutsuz, neşeli ya da üzgün, ilgili ya da kayıtsız oldukları yer burası ve şimdidir.
(Those who haven't been exposed to the hypocrisies of a civilized education react to things 'naturally', as they happen. It is in the here and now that they are either happy or unhappy, joyful or sad, interested or indifferent.)
Henri Charrière'in "Papillon" adlı eserinden yapılan alıntı, kültürlü eğitimin karmaşıklığını deneyimleyenlerle deneyimlemeyenler arasındaki zıtlığı gösteriyor. Toplumsal ikiyüzlülüklerden etkilenmeyen bireyler, algılarını değiştirebilecek öğrenilmiş inançların filtreleri olmadan, dünyayı olduğu gibi deneyimleyerek, deneyimlerine gerçek duygularla karşılık verirler. Mutlulukları, üzüntüleri ve genel tepkileri anında ve saftır ve şu anın derinliklerine kök salmıştır.
Bu bakış açısı, toplumsal koşullanmanın yokluğunda duyguların gerçekliğini vurgular. Anı yaşayarak, bu bireyler, duygularıyla doğrudan etkileşime girmenin damgasını vurduğu, hayata ham, saf olmayan bir yaklaşımı somutlaştırırlar. Bunun tersine, uygar bir eğitimin gelenekleriyle şekillenenler, kendilerini önyargılardan ve toplumsal beklentilerden etkilenen daha karmaşık bir duygusal ortamda gezinirken bulabilirler.