ნაგეიბ მაჰფუზის "The Harafish" ამ პასაჟში, პროტაგონისტი განიცდის სიცარიელის ღრმა გრძნობას, რომელიც, როგორც ჩანს, მოიხმარს მის გარემოცვას. როგორც ის ფიქრობს, მას სურს, რომ ეს გრძნობა გაექცეს მზის სხივების ასვლის, ღრუბლებში დაშლას, ან ქარის გასეირნებას, ან ხაზს უსვამს მის მიმდინარე მდგომარეობიდან ტრანსცენდენტურობასა და განთავისუფლებას. ეს ლტოლვა ასახავს ცხოვრებაში მნიშვნელობისა და კავშირის უნივერსალურ სწრაფვას.
ამასთან, ამ ბათილობის გრძნობის ფონზე, პერსონაჟი ისმის დამაიმედებელი ხმით შიგნიდან, რაც მიგვითითებს, რომ სიცარიელის დროსაც კი შეგიძლიათ იპოვოთ სიმშვიდე კეთილგანწყობილი ძალის თანდასწრებით. ეს ხმა იმედოვნებს იმედს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ბათილობა საბოლოოდ სავსე იქნება მადლითა და გულუხვობით, რაც სიმბოლოა "ყველაზე მოწყალე, ყველაზე დიდებული ნაკადებით". ეს ორმაგობა იძენს ბრძოლას სასოწარკვეთასა და ღვთიური ჩარევის შესაძლებლობას შორის, რაც კომფორტს და შესრულებას მოაქვს.