მან შეამცირა სქელი ქუთუთოები, ფიქრობდა. მან იგრძნო, რომ სიცარიელე ნივთებს აყრიან და რომ მას სურდა მზის სხივების ასვლა, ან დაიშალა წვეთოვანი წვეთი, ან სარდაფში მწუხარე ქარის გასეირნება, მაგრამ მისი გულის სიღრმეებიდან ამოდის ხმა, რომელიც მას დედამიწაზე მოხვდებოდა, ის შეავსებდა ყველაზე მოწყალე, ყველაზე მავნე.
(He lowered his thick eyelids, contemplating. He felt that the emptiness was devouring things, and that he wanted to climb the sunbeam, or dissolve in a drop of dew, or ride the roaring wind in the basement, but a voice rising from the depths of his heart told him that when the emptiness came to the earth, it would be filled with the flows of the Most Merciful, the Most Majestic.)
ნაგეიბ მაჰფუზის "The Harafish" ამ პასაჟში, პროტაგონისტი განიცდის სიცარიელის ღრმა გრძნობას, რომელიც, როგორც ჩანს, მოიხმარს მის გარემოცვას. როგორც ის ფიქრობს, მას სურს, რომ ეს გრძნობა გაექცეს მზის სხივების ასვლის, ღრუბლებში დაშლას, ან ქარის გასეირნებას, ან ხაზს უსვამს მის მიმდინარე მდგომარეობიდან ტრანსცენდენტურობასა და განთავისუფლებას. ეს ლტოლვა ასახავს ცხოვრებაში მნიშვნელობისა და კავშირის უნივერსალურ სწრაფვას.
ამასთან, ამ ბათილობის გრძნობის ფონზე, პერსონაჟი ისმის დამაიმედებელი ხმით შიგნიდან, რაც მიგვითითებს, რომ სიცარიელის დროსაც კი შეგიძლიათ იპოვოთ სიმშვიდე კეთილგანწყობილი ძალის თანდასწრებით. ეს ხმა იმედოვნებს იმედს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ბათილობა საბოლოოდ სავსე იქნება მადლითა და გულუხვობით, რაც სიმბოლოა "ყველაზე მოწყალე, ყველაზე დიდებული ნაკადებით". ეს ორმაგობა იძენს ბრძოლას სასოწარკვეთასა და ღვთიური ჩარევის შესაძლებლობას შორის, რაც კომფორტს და შესრულებას მოაქვს.