რწმენის საზოგადოების ეკლესიის გზის გასწვრივ, რამდენიმე ათეული მოხუცი, მოდი აქ, რომ იცხოვროს მისაბმელებში და მზეზე მოკვდეს, ლოცულობს. მე არ მესმის მათი და არ მინდა. რაც მე მესმის, ზოგჯერ კოიოტები და მუდმივი გუნება "Baby The Rain" უნდა დაეცემა "ჯუკბოქსიდან გველის ოთახში, მეზობელთან, და თუ მე ასევე მოვისმინე იმ მომაკვდავი ხმები, ამ მთვარის ქვეყნისთვის მიყვანილი შუა დასავლეთის ხმები,
(Across the road at the Faith Community Church a couple of dozen old people, come here to live in trailers and die in the sun, are holding a prayer sing. I cannot hear them and do not want to. What I can hear are occasional coyotes and a constant chorus of "Baby the Rain Must Fall" from the jukebox in the Snake Room next door, and if I were also to hear those dying voices, those Midwestern voices drawn to this lunar country for some unimaginable atavistic rites, rock of ages cleft for me, I think I would lose my own reason.)
პასაჟში აღწერს სცენა რწმენის საზოგადოების ეკლესიის გარეთ, სადაც ხანდაზმული პირები იკრიბებიან მისაბმელებში, რომლებიც ლოცულობენ. მთხრობელი გამოხატავს უკმაყოფილებას ლოცვის ჯგუფის ბგერებში, სამაგიეროდ ფოკუსირდება ფონზე კოიოტების დამაბრკოლებელ ბგერებზე და ახლომდებარე ჯუკბოქსის მუსიკაზე. სიცოცხლისა და სიკვდილის ეს შერევა ხაზს უსვამს ხანდაზმულთა იზოლაციას ამ გაპარტახებულ ლანდშაფტში.
"მომაკვდავი ხმების" და "Midwestern Voices" - ის ხსენება მელანქოლიის გრძნობას იწვევს, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ ამ ადამიანებმა უკან დაიხიეს ამ უნაყოფო გარემოში იმ მიზეზების გამო, რომლებიც ბუნდოვანი რჩება. მთხრობელი შიშობს, რომ თუ ისინი სრულად ჩაეფლავდნენ თავს საშინელ ატმოსფეროში, მათ შეიძლება დაკარგონ რეალობა. ეს ანარეკლი ასახავს დაძაბულობას სიცოცხლის სიცოცხლის ხანგრძლივობასა და სიკვდილის გარდაუვალობას შორის ამ გარემოში.
