არც მსმენია და არც წავიკითხე, რომ სანტა ანა არის გამოწვეული, მაგრამ მე ეს ვიცი და თითქმის ყველამ, რაც დღეს მინახავს, ესეც იცის. ჩვენ ეს ვიცით, რადგან ამას ვგრძნობთ. ბავშვი frets. მოახლე sulks. მე ვაბრალებ სატელეფონო კომპანიასთან დამაბრკოლებელ არგუმენტს, შემდეგ დავამცირე ჩემი დანაკარგები და დავწექი, რაც ჰაერშია.
(I have neither heard nor read that a Santa Ana is due, but I know it, and almost everyone I have seen today knows it too. We know it because we feel it. The baby frets. The maid sulks. I rekindle a waning argument with the telephone company, then cut my losses and lie down, given over to whatever is in the air.)
ჯოან დიდონის "ბეთლემისკენ მოხვედრა", ავტორი ასახავს მოსალოდნელი სანტა ანას ქარის შესახებ უსიტყვო ინფორმირებას, რაც გავლენას ახდენს მის გარშემო მყოფთა განწყობაზე და ქცევაზე. მიუხედავად ქარის შესახებ ოფიციალური განცხადებების არარსებობისა, მათი ყოფნა ღრმად იგრძნობა ყველას, ვინც მას შეხვდება. ეს ინტუიციური გაგება ცხადყოფს საერთო ცნობიერებას, რომელიც აკავშირებს ხალხს მათ გარემოსთან, რაც ასახავს, თუ როგორ შეიძლება ბუნებამ გავლენა მოახდინოს ადამიანის ემოციებსა და ურთიერთქმედებებზე.
დიდიონი იპყრობს დისკომფორტის არსს, რომელსაც სანტა ანას ქარი მოაქვს, აღწერილია საკუთარი აგიტაცია და ახლომდებარე პირთა მოუსვენრობა. Fretting ბავშვისა და Sulking Maid- ის ხსენება ხაზს უსვამს ჰაერში გავრცელებულ დაძაბულობას. ეს ატმოსფერული ცვლა დიდებას უბიძგებს იმედგაცრუებებისგან განთავისუფლებას, საბოლოოდ კი ქარის გარდაუვალ გავლენას და მათ კოლექტიურ განწყობას, რაც მათ მგრძნობელობას ანიჭებს მის გარშემო არსებულ სამყაროში.