მუსიკალური თეატრი ბავშვობიდან მიყვარდა. დედაჩემი პიანისტია, ბაბუა კი სამოყვარულო თეატრის რეჟისორი და სტენდ-აპ კომიქსია. მე კი ერთადერთი შვილი ვიყავი. და მიყვარდა ყურადღება. ასე რომ, ჩემი ოჯახი ადრეული ასაკიდან ასწავლიდა ძველ მუსიკალურ სიმღერებს.
(I've loved musical theater ever since I was a kid. My mother's a pianist, and my grandfather was an amateur theater director and stand-up comic. And I was an only child. And I loved attention. So from an early age, my family was teaching old musical songs.)
რეიჩელ ბლუმის ასახვა გვიჩვენებს ბავშვობას, რომელიც ღრმად არის ფესვგადგმული მუსიკალურ ხელოვნებაში და გართობაში, რომელიც ჩამოყალიბებულია სპექტაკლით გატაცებული ოჯახის მიერ. დედის ნიჭმა, როგორც პიანისტმა და ბაბუას მონაწილეობა თეატრსა და კომედიაში, შექმნეს მზრუნველი გარემო, სადაც ხელოვნება განუყოფელი იყო ყოველდღიური ცხოვრებისათვის. იზრდებოდა როგორც ერთადერთი ბავშვი, ბლუმი, სავარაუდოდ, მოსიყვარულე იყო ყურადღებისა და აღიარების მიმართ, რასაც მუსიკალური თეატრი წარმოადგენდა, როგორც გამოხატვისა და კავშირის პლატფორმას. კლასიკური მუსიკალური სიმღერების ადრეულმა გაცნობამ არა მხოლოდ გააღვიძა მისი სიყვარული ამ ჟანრის მიმართ, არამედ საფუძველი ჩაუყარა მის მხატვრულ განვითარებას. ეს ფონზე ხაზს უსვამს ოჯახის გავლენის მნიშვნელობას შემოქმედებითი მისწრაფებების ხელშეწყობაში, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ბავშვები მცირე ასაკში არიან ჩაძირულნი კულტურულ აქტივობებში. ის ასევე ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება პირადი ინტერესები და ოჯახური გარემო ჩამოაყალიბოს მომავალი ვნებები და კარიერა. ბლუმის გამოცდილება გვიჩვენებს, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია ბავშვების წახალისება, გამოიკვლიონ თავიანთი ინტერესები, განსაკუთრებით ის, რაც მოიცავს შესრულებას და თხრობას. ასეთ ადრეულ გამოცდილებას შეუძლია აღძრას თავდაჯერებულობა, საზოგადოების გრძნობა და ხელოვნებისადმი უწყვეტი დაფასება. მისი ისტორია ვარაუდობს, რომ გარემოს აღზრდა, რომელიც აღნიშნავს მუსიკალურ და თეატრალურ გამოხატულებას, შეიძლება ღრმად იმოქმედოს ინდივიდის გზაზე, შთააგონებს მომავალ თაობებს იპოვონ საკუთარი ხმა მსგავსი განმავითარებელი გამოცდილების მეშვეობით.
