გამახსენდა მხატვრის მეგობარი, რომელმაც თავისი კარიერა დაიწყო ცხოვრებისეული სცენების, ძირითადად მიტოვებული ოთახების, მიტოვებული სახლების და ქალების ფოტოების გაუქმებით. თანდათანობით, მისი ნამუშევრები უფრო აბსტრაქტული გახდა და მის ბოლო გამოფენაზე, მისი ნახატები იყო მეამბოხე ფერის ნაყენი, ისევე როგორც ეს ორი მათგანი ჩემს მისაღებ ოთახში, მუქი ბუჩქები ლურჯის პატარა
(I was reminded of a painter friend who had started her career by depicting scenes from life, mainly deserted rooms, abandoned houses and discarded photographs of women. Gradually, her work became more abstract, and in her last exhibition, her paintings were splashes of rebellious color, like the two in my living room, dark patches with little droplets of blue. I asked about her progress from modern realism to abstraction. Reality has become so intolerable, she said, so bleak, that all I can paint now are the colors of my dreams.)
ასახვა აღწერს მხატვარს, რომელიც თავდაპირველად ფოკუსირებული იყო გაპარტახებული პარამეტრებისა და დავიწყებული მოგონებების რეალისტურ პორტრეტებზე, როგორიცაა ცარიელი ოთახები და ქალების გაუქმებული სურათები. დროთა განმავლობაში, მისი ნამუშევრები განვითარდა აბსტრაქციისკენ, რაც კულმინაციურად იქცა ენერგიულ და მეამბოხე ფერებში, რომლებიც ღრმად განსხვავდებიან მის ადრინდელ თემებთან. მისი ტრანსფორმაცია ხაზს უსვამს მოგზაურობას ცხოვრების უხეში რეალობის გამოსახატად, მისი ხელოვნების მეშვეობით უფრო წარმოსახვითი და იმედიანი ხედვის გამოხატვისკენ.
როდესაც მას ჰკითხეს მისი სტილის შეცვლის შესახებ, მხატვარმა განუმარტა, რომ რეალობის უზარმაზარმა სიბრაზემ მის შემოქმედებით ცვლაზე გამოიწვია. მან უფრო რთული აღმოჩნდა მის გარშემო არსებული სიმკაცრით ჩართვა, რამაც გამოიწვია მისი ოცნების ფერებში გაქცევა. ეს ცნება ხაზს უსვამს უფრო ფართო თემას, თუ როგორ შეიძლება ხელოვნება გახდეს საკურთხევლის სახით ცხოვრების აუტანელი ასპექტებისგან, რაც საშუალებას იძლევა პირადი გამოხატვა და გახედვა უფრო ფერადი შინაგანი სამყაროში.