ეს იმდენად ძლიერად იწვევს იმას, რაც ჩვენ ყველამ უნდა ვიგრძნოთ, როგორც ბავშვები-რწმენა, რომ ყველაფერი უკეთესია სხვაგან, თუ მხოლოდ იქ შეგვიძლია. ბავშვის უძლურება არის ის, რაც ასე მწუხარეა: ბავშვები მოზრდილებში მათთვის შექმნილ სამყაროში ხაფანგში არიან, ხოლო უმეტესობისთვის გაქცევის შესაძლებლობა დისტანციურია. იგივე იდეა გვხვდება ფროიდის ლექსში, სადაც ის საუბრობს ბავშვზე ...
(it evokes so powerfully what we all must have felt as children-the conviction that things are better elsewhere if only we could get there. The powerlessness of the child is what makes that so poignant: children are trapped in the world created for them by adults, and for most children the possibility of escape is remote. The same idea is present in the Freud poem, where he talks about the child … unlucky in his little State, some hearth where freedom is excluded, a hive whose honey is fear and worry … The sympathetic effect of these lines is immediately apparent. Yes, we all knew people like that when we were ourselves children.)
ციტატა ხაზს უსვამს ბავშვთა უნივერსალურ გამოცდილებას - უკეთესი ადგილის სურვილს უშუალო რეალობის მიღმა. ეს საუბრობს იმ ღრმა რწმენასთან, რომ თითქმის ყველა ბავშვი ფლობს: ეს ბედნიერება სხვაგან დევს, მათი გაგების მიღმა. ეს გრძნობა მათ თანდაყოლილ უძლურებასთანაა დაკავშირებული, რადგან ბავშვები ხშირად აღმოჩნდებიან ზრდასრული სამყაროს მიერ დადგენილ საზღვრებში. უფრო სრულყოფილი არსებობისგან თავის დაღწევის სურვილი არის როგორც ღრმა, ასევე ნათესავი, ეხმიანება სენტიმენტებს, რომლებიც ბევრ ჩვენგანს ეხმიანება.
სურვილისა და ჩაკეტვის ეს თემა სხვა ლიტერატურულ ნაწარმოებებში, მაგალითად, ფროიდის ლექსის მსგავსად, რომელიც აღწერს ბავშვის სამწუხარო გარემოებებს, რომელიც ხაფანგში ხვდება. შიშით სავსე ბუჩქის გამოსახულებები ასახავს ემოციურ ლანდშაფტს, რომელსაც ბევრი ბავშვი ნავიგაცია აქვს. ამ გამონათქვამების სიმძიმე უკავშირდება ბავშვობის საკუთარ გამოცდილებას და ამტკიცებს, რომ ბევრმა შეექმნა იზოლაციისა და ლტოლვის მსგავსი გრძნობები. ასეთი ანარეკლები ხაზს უსვამს უფრო ღრმა ემოციურ ბრძოლებს, რომლებიც თან ახლავს ბავშვის უდანაშაულო პერსპექტივას.