მოდით დავუბრუნდეთ ხაზებს კირქვის ქება -დიდებაში: რაც მესმის, არის მიწისქვეშა ნაკადების ხმა / რასაც ვხედავ არის კირქვის ლანდშაფტი. დახუჭე თვალები და შეეცადეთ წარმოიდგინოთ ამ ხაზების ფორმა. მე ვხედავ დაცემას, წარმოშობას, დარბილებას, ბოლოს ყველაზე მდიდარი სადესანტო. და ვგრძნობ რეზოლუციას, სიმშვიდეს და პატიებას.
(Let's go back to the lines at the end of In Praise of Limestone: What I hear is the sound of underground streams / What I see is a limestone landscape. Close your eyes and try to imagine the shape of these lines. I see a falling, a descent, a softening, with the gentlest of landings at the end. And I feel resolution, calmness, and forgiveness.)
ალექსანდრე მაკკალ სმიტის ასახვა W. H. Auden– ზე, იგი ყურადღებას ამახვილებს აუდენის ლექსის დასკვნითი ხაზების "კირქვის ქება -დიდებაზე". ეს სტრიქონები ახდენენ თვალსაჩინო გამოსახულებებს, რომლებიც აერთიანებს აუდიტორულ და ვიზუალურ ელემენტებს, რაც მკითხველს უბიძგებს თავიანთი წარმოსახვის ჩართვაში. მაკკალ სმიტი ამ გამოსახულებებს განმარტავს, როგორც ნაზი დაცემის ან წარმოშობის მშვიდი ლანდშაფტის ასახვას, რაც მიგვითითებს სიმშვიდისა და მიღების მომენტში.
Auden- ის სიტყვებით შექმნილი ატმოსფერო ეხმიანება სიმშვიდისა და რეზოლუციის გრძნობას. მაკკალ სმიტი ხაზს უსვამს, თუ როგორ უწყობს ხელს ეს ელემენტები პატიებასა და მშვიდობას, რაც ასახავს იმ ემოციურ სიღრმეს, რომელსაც შეუძლია პოეზიის გადმოცემა. ასეთი მარტივი, მაგრამ ღრმა სურათების შესწავლა მკითხველს იწვევს ასახონ ბუნებისა და ხელოვნების საშუალებით მყუდროებისა და გაგების საკუთარი გამოცდილების შესახებ.