კაცებმა წარმოიდგინეს რესპუბლიკები და სამთავროები, რომლებიც სინამდვილეში არასოდეს არსებობდა. მიუხედავად ამისა, ადამიანთა ცხოვრების წესი იმდენად შორს არის იმ გზას, როგორიც მათ უნდა იცხოვრონ, რომ ვინც მიატოვებს იმას, რაც „არის“ იმის გამო, რაც „უნდა იყოს“, მის დაცემას მისდევს და არა მის შენარჩუნებას; რადგან ადამიანი, რომელიც ყველა თავის საქციელში სიკეთისკენ ისწრაფვის, აუცილებლად დაიღუპება, რადგან უამრავი ადამიანია, ვინც არ არის კარგი. ამ აშკარა პრაგმატიზმისთვის კარდინალმა პოლმა დაგმო ნიკოლო მაკიაველი, როგორც ეშმაკის მოციქული.
(Men have imagined republics and principalities that never really existed at all. Yet the way men live is so far removed from the way they ought to live that anyone who abandons what 'is' for what 'should be' pursues his downfall rather than his preservation; for a man who strives after goodness in all his acts is sure to come to ruin, since there are so many men who are not good. For this plainspoken pragmatism, Cardinal Pole denounced Niccolò Machiavelli as the devil's apostle.)
ტექსტი განიხილავს კონტრასტს იდეალიზებულ სამთავრობო სისტემებს შორის, რომლებსაც ადამიანები წარმოადგენენ და ადამიანის ქცევის რეალობას. ის ვარაუდობს, რომ კაცობრიობა ხშირად მნიშვნელოვნად იხრება იმისგან, თუ როგორ უნდა იმოქმედოს იდეალურად. ისინი, ვინც მიატოვებენ ამჟამინდელ მდგომარეობას მიუღწეველი იდეალების გამო, შეიძლება საბოლოოდ წარუმატებლობის წინაშე აღმოჩნდნენ. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს სიკეთისკენ სწრაფვის გამოწვევებს სამყაროში, რომელიც სავსეა ინდივიდებით, რომლებიც მოქმედებენ ამ იდეალების საწინააღმდეგოდ.
კარდინალ პოლუსმა მაკიაველის, როგორც „ეშმაკის მოციქულის“ დაგმობა ხაზს უსვამს დაძაბულობას ფილოსოფიურ იდეალებსა და პრაქტიკულ მმართველობას...