Kurt Vonnegut უმცროსი ასახავს ვიეტნამის ომს, აღწერს მას, როგორც არასწორი კონფლიქტი, რამაც არა მხოლოდ დაკარგვა გამოიწვია, არამედ ისარგებლა მდიდრებმა. იგი აღნიშნავს, რომ ომის დასრულებამდე, ამ პერიოდში წარმოებული მუსიკა მნიშვნელოვნად გაუმჯობესდა, რაც ქაოსის ფონზე კულტურული სიმშვიდის ფორმას გვთავაზობს. Vonnegut მიუთითებს, რომ ინდოჩინაში ნამდვილი წესრიგი მხოლოდ აშშ -ს განდევნის შემდეგ მიიღეს.
ის ამას ეწინააღმდეგება საომარი მოქმედებების ამჟამინდელ მდგომარეობასთან, მიგვითითებს იმაზე, რომ თანამედროვე კონფლიქტები კიდევ უფრო ამდიდრებს მდიდრებს. ამ ეკონომიკური მიღწევების "პროგრესის" ჩარჩოებით, ვონეგუტი აკრიტიკებს სისტემას, რომელიც ომს საშუალებას აძლევს ფინანსური სარგებელის საშუალება იყოს, ხაზს უსვამს ასეთი წინსვლის აბსურდულობას ადამიანის ტანჯვის ფონზე.