ახლა, ვიეტნამში ჩვენი კატასტროფულად იდიოტური ომის დროს, მუსიკა უკეთესად და უკეთესად და უკეთესად ხდებოდა. სხვათა შორის, ჩვენ დავკარგეთ ეს ომი. ბრძანება ვერ აღდგა ინდოჩინაში, სანამ ხალხმა არ გამოგვყარა. ამ ომმა მხოლოდ მილიარდერები გამოუშვა მილიარდერები. დღევანდელი ომი მილიარდერების ტრილიონებს ქმნის. ახლა ამ პროგრესს ვუწოდებ.
(Now, during our catastrophically idiotic war in Vietnam, the music kept getting better and better and better. We lost that war, by the way. Order couldn't be restored in Indochina until the people kicked us out.That war only made billionaires out of millionaires. Today's war is making trillionaires out of billionaires. Now I call that progress.)
Kurt Vonnegut უმცროსი ასახავს ვიეტნამის ომს, აღწერს მას, როგორც არასწორი კონფლიქტი, რამაც არა მხოლოდ დაკარგვა გამოიწვია, არამედ ისარგებლა მდიდრებმა. იგი აღნიშნავს, რომ ომის დასრულებამდე, ამ პერიოდში წარმოებული მუსიკა მნიშვნელოვნად გაუმჯობესდა, რაც ქაოსის ფონზე კულტურული სიმშვიდის ფორმას გვთავაზობს. Vonnegut მიუთითებს, რომ ინდოჩინაში ნამდვილი წესრიგი მხოლოდ აშშ -ს განდევნის შემდეგ მიიღეს.
ის ამას ეწინააღმდეგება საომარი მოქმედებების ამჟამინდელ მდგომარეობასთან, მიგვითითებს იმაზე, რომ თანამედროვე კონფლიქტები კიდევ უფრო ამდიდრებს მდიდრებს. ამ ეკონომიკური მიღწევების "პროგრესის" ჩარჩოებით, ვონეგუტი აკრიტიკებს სისტემას, რომელიც ომს საშუალებას აძლევს ფინანსური სარგებელის საშუალება იყოს, ხაზს უსვამს ასეთი წინსვლის აბსურდულობას ადამიანის ტანჯვის ფონზე.