ერთ - ერთი დაპირება, რომელსაც ჩვენ ერთმანეთთან მივდივართ, არის ის, რომ ჩვენ შევეცდებით მოვიყვანოთ ჩვენი მსხვერპლი, შეეცადეთ არ მიატოვოთ ჩვენი მკვდარი კოიოტებისკენ.
(One of the promises we make to one another is that we will try to retrieve our casualties, try not to abandon our dead to the coyotes.)
ჯოან დიდონის "ბეთლემისკენ გაძარცვა", ავტორი ხაზს უსვამს სოლიდარობისა და პასუხისმგებლობის მნიშვნელობას ადამიანის ურთიერთობებში. იგი ასახავს იმ კულტურულ და სოციალურ ქსოვილს, რომელიც აკავშირებს ინდივიდებს, ხაზს უსვამს გაუგებარ ვალდებულებას, რომ მოძებნონ ერთმანეთი, განსაკუთრებით კრიზისის ან დაკარგვის დროს. ეს დაპირება გულისხმობს ერთგულების და თანაგრძნობის ღრმა გრძნობას, რომელიც უნდა გადალახოს ინდივიდუალურ გარემოებებზე, რაც უზრუნველყოფს, რომ რთული პერიოდის განმავლობაში არავინ დარჩა.
დიდიონის მწვავე დაკვირვება ხაზს უსვამს მორალურ ვალდებულებას პატივისცემისა და დაიმახსოვროს ის, რაც ჩვენ დავკარგეთ. იმის თქმით, რომ ჩვენ არ უნდა მივატოვოთ ჩვენი მკვდარი კოიოტებისკენ, იგი პოეტურად ასახავს ჩვენი მსხვერპლის აღიარებისა და აღიარების აუცილებლობას, როგორც სიტყვასიტყვით, ისე მეტაფორულად. ეს ყურადღებას ამახვილებს მეხსიერების ღირებულებასა და ადამიანის საერთო გამოცდილებას, სადაც ხსოვნის მოქმედება ხდება საზოგადოებაში კავშირების შენარჩუნების აუცილებელ ნაწილად.