სხვა ადამიანების მწუხარებასა და სიხარულს აქვს საშუალება, რომ შეგვახსენოს ჩვენი საკუთარი; ჩვენ ნაწილობრივ თანაგრძნობა გვაქვს მათთან, რადგან საკუთარ თავს ვეკითხებით: რას იტყვით ჩემზე? რას ამბობს ეს ჩემს ცხოვრებაზე, ჩემს ტკივილებზე, ჩემს ტკივილზე?
(Other people's sorrows and joys have a way of reminding us of our own; we partly empathize with them because we ask ourselves: What about me? What does that say about my life, my pains, my anguish?)
თავის მოგონებაში "წაიკითხა ლოლიტა თეირანში", აზარ ნაფისი ასახავს ინდივიდუალურ ემოციებსა და კოლექტიურ გამოცდილებას შორის ღრმა კავშირს. იგი ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ ხვდება სხვების ბრძოლების და ტრიუმფების მოწმე ხშირად ჩვენს ცხოვრებას. ეს თანაგრძნობა არ ეხება მხოლოდ სხვების შეგრძნებას; ეს ასევე გვაიძულებს ეჭვქვეშ დააყენოთ ჩვენი საკუთარი გარემოებები, ტკივილები და სიხარული.
ნაფისი ვარაუდობს, რომ სხვისი მოთხრობების ჩართვის მოქმედებას შეუძლია პირადი ჭეშმარიტების ანათება. ადამიანის საერთო გამოცდილება საშუალებას იძლევა საკუთარი თავის უფრო ღრმა გაგება, რადგან ეს იწვევს სოლიდარობის გრძნობას და იწვევს თვითრეკლამას. ეს ურთიერთქმედება გარე მოთხრობებსა და შინაგან გრძნობებს შორის ამდიდრებს ჩვენს ემოციურ ლანდშაფტს, რაც უფრო მეტად გვაცნობებს ჩვენს მოგზაურობას ჩვენს გარშემო სიცილისა და ცრემლების ფონზე.