„იაკობ დე ზოეტის ათას შემოდგომაზე“ პერსონაჟი ორიტო ასახავს საკუთარი თავის მოწყალების დესტრუქციულ ბუნებას. იგი მას მარყუჟს ადარებს და ვარაუდობს, რომ ასეთი გრძნობების დამორჩილებამ შეიძლება გამოიწვიოს ხაფანგში ჩავარდნა და სასოწარკვეთა. ეს მეტაფორა ხაზს უსვამს აზრს, რომ საკუთარი თავის სინანულმა შეიძლება დაახშოს პიროვნული ზრდა და კეთილდღეობა. ორიტოს გაცნობიერება ემსახურება როგორც მწუხარებაში ჩაძირვის საშიშროების მძლავრ შეხსენებას და პერსპექტივის შენარჩუნების მნიშვნელობას.
ეს შეხედულება ხაზს უსვამს გამძლეობის აუცილებლობას და რთულ გარემოებებზე ამაღლების უნარს. იმის ნაცვლად,...