მან უნდა ეთქვა ვიღაცამ და მათე გააკეთებდა. ის განსაკუთრებით არ იქნებოდა დაინტერესებული, მან იცოდა, მაგრამ მაინც ეუბნებოდა მას. მან სიხარულის გაზიარება მოუწია, რადგან ლუმა იცოდა, რომ სიხარული არაკეთილსინდისიერი ემოცია იყო, ისევე როგორც მწუხარება და დანაკარგი, როდესაც მარტო დაბადებული იყო, ხშირად გაორმაგდა.
(She had to tell somebody, and Matthew would do. He would not be particularly interested, she knew, but she would tell him anyway. She had to share her joy, as Lou knew that joy unshared was a halved emotion, just as sadness and loss, when borne alone, were often doubled.)
თხრობით
პერსონაჟი გრძნობს დამაჯერებელ აუცილებლობას, რომ გამოხატოს სიხარული, ხოლო მეთიუ ხდება მისი არჩეული თავდაჯერებული. მიუხედავად იმისა, რომ მან იცის, რომ იგი შეიძლება ნამდვილად არ იყოს ჩადებული ინვესტიციისთვის ბედნიერებაში, იგი მაინც თვლის, რომ მნიშვნელოვანია მისი გრძნობების გაზიარება. ეს ხაზს უსვამს მის სურვილს კავშირისა და კომუნიკაციისთვის, თუნდაც იმ ადამიანთან, ვინც შეიძლება ბოლომდე არ გააცნობიეროს მისი სენტიმენტები.
ამონაწერი ასახავს უფრო ღრმა ჭეშმარიტებას ემოციების შესახებ: სიხარული, როდესაც საკუთარ თავს ინახება, კარგავს თავის გავლენას, ხოლო მწუხარებას...