პროტაგონისტი ასახავს თანამედროვე საზოგადოებაში გავრცელებულ ნარცისიზმს, იმის აღიარებით, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ეს საგანგაშოა, მასზე საცხოვრებელი ზედმეტად არაპროდუქტიულია. იგი ვარაუდობს, რომ თავის ბირთვში, ნარცისიზმი წარმოადგენს სიყვარულის ფორმას, პირველ რიგში, საკუთარი თავის სიყვარულს, რომელიც სიძულვილისაგან განსხვავებით, შედარებით პოზიტიური ძალაა. სიძულვილი განიხილება, როგორც ნაკლებად პოპულარული და ნაკლებად შესრულებული განწყობა თანამედროვეობაში, თუნდაც მას ჯერ კიდევ ჰყავს თავისი მიმდევრები.
იგი მიიჩნევს, რომ ახალგაზრდებში ფოკუსირება მოახდინეს აგრესიული იდეოლოგიებისგან, როგორიცაა ომი და პარტიზაცია, უფრო მეტად ზრუნავს პირად გამოსახულებასთან და მოდაზე. იგი ამტკიცებს, რომ ეს ცვლილება მიუთითებს საზოგადოებრივ ევოლუციაზე, სადაც ინდივიდუალიზმისა და თვითგამოხატვის მიღწევამ შეცვალა წარსულის ზოგიერთი უფრო საყოფაცხოვრებო დამოკიდებულება, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ ნაბიჯი უფრო კეთილთვისებიანი წინამორბედისკენ მიმართებაში, ვიდრე მავნე აკვიატება.