მართალია, რა თქმა უნდა, ჩვენს საზოგადოებაში ნარცისიზმის არანორმალური დონე იყო, მაგრამ ეს არ გააკეთა, მან საკუთარ თავს უთხრა, რომ ძალიან ბევრი დრო გაატარა ამაზე. საზოგადოება შეიცვალა. ნარცისიზმი სიყვარულს ეხებოდა, საბოლოო ჯამში, თუნდაც მხოლოდ საკუთარი თავის სიყვარული. და ეს უკეთესი იყო ვიდრე სიძულვილი. და, ზოგადად, სიძულვილი, ყველა მაცდური ღმერთის მიმართ, დღეს ყველაზე
(It was true, of course, there was an abnormal level of narcissism in our society, but it did not do, he told himself, to spend too much time going on about it. Society changed. Narcissism was about love, ultimately, even if only love of self. And that was better than hate. By and large, Hate, of all the tempting gods, was the unhappiest today. He had his recruits, naturally, but they were relatively few, and vilified. Did it matter if young men thought of fashion and hair gel when, not all that many years ago, their thoughts had tended to turn to war and flags and the grim partisanship of the football terrace?)
პროტაგონისტი ასახავს თანამედროვე საზოგადოებაში გავრცელებულ ნარცისიზმს, იმის აღიარებით, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ეს საგანგაშოა, მასზე საცხოვრებელი ზედმეტად არაპროდუქტიულია. იგი ვარაუდობს, რომ თავის ბირთვში, ნარცისიზმი წარმოადგენს სიყვარულის ფორმას, პირველ რიგში, საკუთარი თავის სიყვარულს, რომელიც სიძულვილისაგან განსხვავებით, შედარებით პოზიტიური ძალაა. სიძულვილი განიხილება, როგორც ნაკლებად პოპულარული და ნაკლებად შესრულებული განწყობა თანამედროვეობაში, თუნდაც მას ჯერ კიდევ ჰყავს თავისი მიმდევრები.
იგი მიიჩნევს, რომ ახალგაზრდებში ფოკუსირება მოახდინეს აგრესიული იდეოლოგიებისგან, როგორიცაა ომი და პარტიზაცია, უფრო მეტად ზრუნავს პირად გამოსახულებასთან და მოდაზე. იგი ამტკიცებს, რომ ეს ცვლილება მიუთითებს საზოგადოებრივ ევოლუციაზე, სადაც ინდივიდუალიზმისა და თვითგამოხატვის მიღწევამ შეცვალა წარსულის ზოგიერთი უფრო საყოფაცხოვრებო დამოკიდებულება, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ ნაბიჯი უფრო კეთილთვისებიანი წინამორბედისკენ მიმართებაში, ვიდრე მავნე აკვიატება. // P>