რამდენიმე წელი გავიდა, მაგრამ მე მაინც არ დავკარგე ეს საოცრება ნიუ - იორკის შესახებ. მე დავიწყე მისი მარტოობის განწყობა, აზრი, რომ ნებისმიერ დროს არავის არ სჭირდება იმის ცოდნა, სად ვიყავი ან რას ვაკეთებდი.
(Some years passed, but I still did not lose that sense of wonder about New York. I began to cherish the loneliness of it, the sense that at any given time no one need know where I was or what I was doing.)
ნიუ - იორკზე მის ანარეკლებში, ჯოან დიდიონი იპყრობს იმ გამძლეობას, რომელიც წლების განმავლობაში გრძნობს ქალაქს. დროის გავლის მიუხედავად, ეს მომხიბვლელობა მხოლოდ გაღრმავდება, რადგან ის ნავიგაციას ახდენს მის უზარმაზარ. ქალაქი, თავისი გაუთავებელი შესაძლებლობებით, ხდება არა მხოლოდ ფონი, არამედ მისი პირადობის ნაწილი. იგი ათავისუფლებს მარტოობას, რაც ხაზს უსვამს იმ თავისუფლებას, რომელიც ანონიმურობით მოდის.
დიდიონი აფასებს მის დამოუკიდებლობას ურბანული ლანდშაფტის ფარგლებში და სილამაზეს პოულობს იმ აზრში, რომ მისი ადგილსამყოფელი და საქმიანობა სხვებისთვის უცნობია. ეს მარტოობა საშუალებას აძლევს მას დააფასოს ნიუ - იორკში ცხოვრების რთული ფენები, რაც მის კავშირს ქალაქთან, როგორც ღრმა, ისე ტრანსფორმაციულად აქცევს.