სამლოცველო შესცოდა და კარგი იყო. საღი აზრი მას უთხრა, რომ სიცრუის თქმა და მოვალეობისგან დეფექტების გაკეთება ცოდვები იყო. მეორეს მხრივ, ყველამ იცოდა, რომ ცოდვა ბოროტი იყო და რომ ვერცერთი სიკეთე ბოროტებისგან ვერ მოვიდა. მაგრამ ის თავს კარგად გრძნობდა; იგი პოზიტიურად საოცრად გრძნობდა თავს. შესაბამისად, ლოგიკურად მოჰყვა, რომ სიცრუის თქმას და მოვალეობისგან თავის დაღწევას არ
(The chaplain had sinned, and it was good. Common sense told him that telling lies and defecting from duty were sins. On the other hand, everyone knew that sin was evil and that no good could come from evil. But he did feel good; he felt positively marvelous. Consequently, it followed logically that telling lies and defecting from duty could not be sins. The chaplain had mastered, in a moment of divine intuition, the handy technique of protective rationalization, and he was exhilarated by his discovery. It was miraculous.)
კაპიტანი Catch-22- ში აწყდება ცოდვისა და ზნეობის კონცეფციას, რადგან ის ასახავს საკუთარ ქმედებებზე. იგი აღიარებს, რომ ტყუილი და მისი პასუხისმგებლობის მიტოვება ცოდვებად ითვლება, მაგრამ ის განიცდის სიხარულისა და შესრულების გრძნობას, რაც ეწინააღმდეგება ცოდვის გაგებას, როგორც თანდაყოლილი ბოროტებას. ეს შინაგანი კონფლიქტი ცხადყოფს უფრო ღრმა ბრძოლას მის რწმენებთან და ზნეობის ბუნებასთან, რაც ხაზს უსვამს ადამიანის გამოცდილების სირთულეს.
გამჭრიახობის მომენტში, კაპელანი რაციონალიზაციას უწევს თავის ქცევას, დაარწმუნებს საკუთარ თავს, რომ თუ ის თავს კარგად გრძნობს, მაშინ მისი ქმედებები ნამდვილად არ შეიძლება იყოს ცოდვილი. ეს დამცავი რაციონალიზაცია ემსახურება დაძლევის მექანიზმს, რომ შეაფასოს თავისი გრძნობები თავისი მორალური კომპასით. ჰელერი იყენებს ამ სცენარს ომის აბსურდულობის ასახვისა და იმ გზებით, რომლებიც ინდივიდებს უყურებენ თავიანთ სინდისს ქაოსის ფონზე.